Een 'goede' vier maanden in Peru
Door: Michiel Buijsse
Blijf op de hoogte en volg Michiel
29 December 2014 | Peru, Ayacucho
Beste allemaal,
Inmiddels zijn er al meer dan vier maanden verstreken hier in Peru en de tijd vliegt voorbij. Ik ben nu bijna drie maanden aan de slag bij stichting Los Cachorros en iedere dag maak je wel weer wat mee. Ik was ook blij om even vakantie te kunnen houden na wat strubbelingen. Samen met Peter (de vriend van Alanya) ben ik voor een week naar de jungle geweest in Ayacucho. De indrukken van de jungle waren mijn verwachtingen hoe Peru zou zijn en het verschilt veel van het leven hier in de stad Ayacucho. Een superervaring om mee te mogen maken, het landschap, de mensen en de warmte!
Genieten buiten de stage is erg belangrijk, want het is zeker niet altijd even gemakkelijk met deze doelgroep. Ik was dan ook blij om even lekker te kunnen ontspannen, want er hebben de afgelopen maand wat dingen tegen gezeten. Zoals ik in het vorige blogbericht heb vermeld, begeleid ik vier jongeren om een doelenplan op te stellen. Ik kan beter over doelen spreken dan over een plan, want een plan is te omvatten als een zeer breed begrip wat betreft het nakomen van afspraken en verrassingen die je zoal tegenkomt.
Van de vier cliënten begeleid ik twee cliënten (jongen en meisje) die een relatie hebben. De jongen van deze relatie kampt met een wietverslaving en dit heeft directe invloed op de relatiesfeer. Ik heb veel tijd geïnvesteerd in een organisatie die activiteiten biedt voor jongeren die verslaafd zijn. Eind november ben ik naar een presentatie geweest van deze organisatie om te kijken naar het programma dat zij bieden. De activiteiten die zij bieden leken overtuigend over te komen. Na deze presentatie heb ik contact gezocht met de psycholoog van deze organisatie om een intakegesprek te plannen met mijn cliënt. Dit verliep niet heel erg goed wat betreft het nakomen van afspraken. Zo heb ik twee keer voor een dichte deur gestaan met mijn cliënt en dit werkte niet echt motiverend. Na diverse keren telefonisch contact te hebben gehad met de psycholoog, was er toch een afspraak die ingepland kon worden. Ik heb nog nooit een gesprek gezien waarin een cliënt zo in één hoek werd gedrukt. Er werd enorm veel ingegaan op zijn drugsverleden waarin deze cliënt Terokal (een soort lijm) en cocaïne gebruikte. Natuurlijk is een verleden belangrijk om te begrijpen wat iemand heeft doorgemaakt, alleen zit in het verleden niet de oplossing. Mijn cliënt gebruikt deze middelen nu niet meer en heeft alleen nog te kampen met een wietverslaving. Deze organisatie heeft zich voorgedaan als een organisatie die activiteiten biedt met een gering medicatiegebruik voor behandelingen, alleen heb ik dit als heel anders ervaren. In het intakegesprek begon de psycholoog al over verschillende vormen van medicatie die betrekking hebben op zijn behandelingstraject. Een behandelingstraject klinkt al alsof iemand ten einde raad is en dit is mijn inziens niet van toepassing op mijn cliënt die ik begeleid. Het is opvallend dat verslavingen hier in Peru worden opgelost door middel van een pilletje. Ik vind het belangrijk dat mijn cliënten zelf leren nadenken en dat hun brein de macht biedt om over problemen heen te komen in plaats van medicijnen. Ik merkte dat mijn cliënt zich totaal niet op zijn gemak voelde tijdens dit intakegesprek en na het intakegesprek heb ik nog een anderhalf uur met hem geproken. We hebben besloten om zelf een plan op te stellen om van zijn verslaving af te komen zonder medicatie. Ik ken mijn cliënt inmiddels 2,5 maand en mijn inziens hoeft een wietverslaving niet met medicatie opgelost te worden, want deze cliënt heeft geen verschijnselen van psychische stoornissen. Zoals ik eerder vermelde, vind ik het belangrijk om mijn cliënten zelf te laten nadenken. Toen wij een plan gingen opstellen om van zijn verslaving af te komen, kwamen er in het begin geen ideeën los van de grond. Zelfvertrouwen is ontzettend belangrijk om het zelfoplossend vermogen te stimuleren. Ik heb hem in een voorstelling gebracht waarin hij zijn verslaving had overwonnen en vanuit dit kader hebben we een plan opgesteld. Ik heb een vraag aan hem gesteld dat zijn beste vriend nu een verslaving heeft en wat voor adviezen hij zou geven aan deze vriend om van zijn verslaving af te komen. Toen ik deze vraag stelde, hadden we eindelijk een gesprek. Ik ben nu het plan aan het opstellen waarin hij een goede dagbesteding krijgt met sport en support, maar ook waarin hij zijn banden met zijn moeder kan aanhalen. Hij gaf namelijk als motivatie op dat hij een voorbeeld wil zijn voor zijn broertjes, alleen is het contact met zijn moeder niet erg goed, wat niet betekend dat er geen kans is op verbetering. Dit plan ben ik nu aan het ontwikkelen en wil ik in het nieuwe jaar gaan lanceren.
Alles hangt en staat verder met communicatie. Bij dezelfde cliënt speelt dit een belangrijke rol in zijn relatie met zijn vriendin. In deze relatie komen momenten voor waarin agressie een rol speelt. De onderliggende oorzaak is een defect communicatiepatroon waarin onderliggende wensen niet worden gesignaleerd. Als deze cliënt een klap uitdeelt aan zijn vriendin, dan heeft hij een behoefte die daaronder ten grondslag ligt dat hij moeilijk vindt om te communiceren. Ik heb in de 2,5 maand dat ik dit koppel ken gemerkt dat een veel onderliggende problemen liggen in hun communicatiepatronen. Ik heb meerdere malen geprobeerd om hen in de situatie te brengen om met elkaar te communiceren, maar voor beiden was dit erg lastig en eindigde dikwijls in een hevige ruzie. Ik ben de afgelopen tijd bezig geweest met een reader genaamd 'oplossingsgericht werken' waarin handige thema's staan om met dit soort problematiek om te gaan.
De zogenaamde 'Write-Read-Burn-task' heeft erg geholpen om het contact tussen dit koppel te verbeteren. Op de middag dat ik op huisbezoek kwam, was er een hevige ruzie tussen dit koppel. Ruim 2 uur later stonden ze hand in hand met een glimlach. De write-read-burn-task heeft dit verwezenlijkt in deze twee uur. Ik ben eerst apart met de cliënten gaan zitten om over hun problemen te spreken en heb hun een brief laten opstellen met de huidige situatie, een geluksmoment uit het verleden waarin er een goede relatiesfeer was en daaraan gekoppeld een concrete wens wat zij van de ander nodig hebben om verder te kunnen. Beide cliënten hebben deze brief van elkaar gelezen en daarna is het gelukt om hen samen in één situatie te brengen waarin zij de brieven aan elkaar voorlazen. Zeker bij het meisje van dit koppel kwamen er heftige emoties los en dit was erg goed om te zien. Naderhand heb ik de brieven gepakt en met mijn aansteker deze brieven in brand gestoken. Beide cliënten zeiden toen: 'Profesor, que pasa!?'. Ze stonden er verbaasd van toen ik deze brieven in brand had gestoken. Dit had natuurlijk een reden en ik heb hen uitgelegd dat als er niet gecommuniceerd wordt in een relatie dit kan eindigen in een brand waarin een relatie een einde kan krijgen. Ik denk dat dit heeft meest succesvolle moment is geweest tot nu toe in de drie maanden dat ik stage heb gelopen. Voor het eerst ging ik met een lekker gevoel naar huis toe waarin iets gelukt was.
En juist hier ben ik veel tegenaan gelopen de afgelopen drie maanden, niet alleen voor mijzelf, maar ook voor mijn cliënten onderling. Ik heb altijd hoge doelen voor mijzelf opgesteld waardoor je het jezelf erg lastig kan maken. Ik was mij hiervan niet altijd erg bewust en hierdoor heeft dit ook invloed gehad om het cliëntcontact doordat doelen te hoog werden opgesteld (dit klinkt heel logisch, maar dit moet je ervaren met de doelgroep om dit echt te kunnen begrijpen). Door doelen klein te houden werk je tegelijkertijd aan je geduld. Dit begrip is erg nieuw voor mij, maar beetje bij beetje begin ik steeds geduldiger te worden en ik merk dat dit een positief effect heeft op mijn stage. Drie waarden hebben nu betekenis voor mij gekregen: geduld, vertrouwen en doorzettingsvermogen. Met deze waarden hangt en staat deze stage en ik ben blij dat ik dit redelijk vroeg in mijn stage heb ingezien.
Van de vier cliënten die ik begeleid, kan ik zeggen dat het contact met het cliëntkoppel goed is. Het vertrouwen is gecreëerd en dit is de basis voor een goed hulpverleningscontact. Met de andere twee cliënten loopt het contact vrijwel niet of nauwelijks. Eén jongen die ik begeleid zat in de dagopvang, alleen kan ik ook goed begrijpen waarom hij is weggelopen. Deze jongen is enorm gesteld op zijn vrijheid en ziet dat zijn leeftijdsgenoten dit wel hebben. Hij voelde zich hierdoor opgesloten in Los Cachorros en heeft een anderhalve week voor zijn examens een camera gestolen van een klasgenoot en is er daarna vandoor gegaan. Deze camera heeft hij verkocht en van dit geld heeft hij genoten van zijn vrijheid. Ik hoef hier volgens mij niet veel aan te te voegen om het begrijpelijk te maken wat hij met dit geld heeft gedaan. Via Facebook heb ik nog contact met hem en één keer kwam ik hem toevallig op straat tegen en heb ik een gesprek met hem gevoerd. Ik ben benieuwd wat dit verder gaat brengen, want het gesprek leverde niet veel op. Ik zit met hem nog in de fase om zijn vertrouwen te winnen en hier ga ik mij eerst op focussen voordat ik verder met hem aan de slag ga.
Met de andere cliënt die ik begeleid, had ik aardig wat afspraken gepland staan om een gesprek te hebben, alleen kwam hij telkens niet opdagen. Met hem moet ik min of meer nog beginnen, alleen heb ik wel een plan om dit op te pakken. Hij slaapt 's nachts in de nachtopvang en 's avonds voor het slapen wil ik mijn gesprekken met hem in gaan plannen. Op deze manier kan hij er niet onderuit. Dit is een jongen die behoefte heeft om aan zijn zelfbeeld te werken, alleen is het heel belangrijk om zijn vertrouwen te winnen.
Zoals je misschien kunt begrijpen, is dit zeker geen gemakkelijke stage. Hier was ik van te voren ook op berekend en je leert hier veel van. Buiten de cliëntcontacten voer ik ook mijn taken uit binnen Area Social. Ik ben nog steeds bezig om de verschillende instanties te leren kennen en soms loopt dit nogal chaotisch. Iedere dag ben ik nog lerende in de Spaanse taal, alleen spreek ik dit nu al redelijk vloeiend en gaat dit erg goed. Ook merk je iedere dag de cultuurverschillen dat dit werk lastig maakt. Ik ben blij dat Peru veel mooie landschappen te bieden heeft om lekker tot rust te komen. Die rust vind ik erg belangrijk om weer verder te kunnen bij Los Cachorros. Soms krijg ik het idee dat mensen denken dat ik hier in Peru alleen maar een feestje aan het bouwen ben. Dit zie ik aan reacties die binnen komen via Facebook. Het is van de buitenkant erg makkelijk oordelen doordat er enkel een beeld wordt geschetst van de leuke momenten die ik hier beleef. Als je in mijn schoenen zou staan, dan zouden veel mensen precies hetzelfde doen en dit lijkt mij niet meer dan gezond. Ik trek mij hierdoor ook niks aan van wat mensen hiervan denken. Op dit soort publieke reacties ga ik ook niet in. Als je echt wilt dat dit soort reacties effect hebben, stuur dan een privébericht. Mijn Facebook heeft verder niet veel te maken met Los Cachorros, daarvoor heb ik juist deze blog. Ik hoop dat dit verschil duidelijk is.
De pannenkoekenactie voor Los Cachorros was een ontzettend succes en dit heeft een mooi bedrag van 1500 euro opgeleverd. De eerste helft van dit geld is overgemaakt aan de organisatie om deze van hun primaire kosten te voorzien, zoals het pand, personeel, website etc. De overige 750 euro kan ik besteden binnen Los Cachorros. Ik had het idee om een deel van dit geld te investeren in zwemlessen, alleen is dit al vrijwel kosteloos en kunnen al aardig wat jongeren zwemmen. Wel is er een leeshoek ingericht bij Los Cachorros en kan een deel van dit geld gebruikt worden voor stripboeken. Deze blog onderhoud ik ook om te laten zien wat er met het sponsorgeld gebeurt, alleen heb ik tot op heden nog geen concrete ideeën . Wel wordt er in 2015 een nieuwe permanente opvang geïntroduceerd en kan er geld gebruikt worden om dit leuk in te richten.
Tot zover mijn blogbericht.
Ik wens jullie allemaal een prettige jaarwisseling en een heel gelukkig en gezond 2015! Ik heb in 2014 mijn droom waar kunnen maken en dit ga ik voortzetten in 2015!
Groet Michiel
Inmiddels zijn er al meer dan vier maanden verstreken hier in Peru en de tijd vliegt voorbij. Ik ben nu bijna drie maanden aan de slag bij stichting Los Cachorros en iedere dag maak je wel weer wat mee. Ik was ook blij om even vakantie te kunnen houden na wat strubbelingen. Samen met Peter (de vriend van Alanya) ben ik voor een week naar de jungle geweest in Ayacucho. De indrukken van de jungle waren mijn verwachtingen hoe Peru zou zijn en het verschilt veel van het leven hier in de stad Ayacucho. Een superervaring om mee te mogen maken, het landschap, de mensen en de warmte!
Genieten buiten de stage is erg belangrijk, want het is zeker niet altijd even gemakkelijk met deze doelgroep. Ik was dan ook blij om even lekker te kunnen ontspannen, want er hebben de afgelopen maand wat dingen tegen gezeten. Zoals ik in het vorige blogbericht heb vermeld, begeleid ik vier jongeren om een doelenplan op te stellen. Ik kan beter over doelen spreken dan over een plan, want een plan is te omvatten als een zeer breed begrip wat betreft het nakomen van afspraken en verrassingen die je zoal tegenkomt.
Van de vier cliënten begeleid ik twee cliënten (jongen en meisje) die een relatie hebben. De jongen van deze relatie kampt met een wietverslaving en dit heeft directe invloed op de relatiesfeer. Ik heb veel tijd geïnvesteerd in een organisatie die activiteiten biedt voor jongeren die verslaafd zijn. Eind november ben ik naar een presentatie geweest van deze organisatie om te kijken naar het programma dat zij bieden. De activiteiten die zij bieden leken overtuigend over te komen. Na deze presentatie heb ik contact gezocht met de psycholoog van deze organisatie om een intakegesprek te plannen met mijn cliënt. Dit verliep niet heel erg goed wat betreft het nakomen van afspraken. Zo heb ik twee keer voor een dichte deur gestaan met mijn cliënt en dit werkte niet echt motiverend. Na diverse keren telefonisch contact te hebben gehad met de psycholoog, was er toch een afspraak die ingepland kon worden. Ik heb nog nooit een gesprek gezien waarin een cliënt zo in één hoek werd gedrukt. Er werd enorm veel ingegaan op zijn drugsverleden waarin deze cliënt Terokal (een soort lijm) en cocaïne gebruikte. Natuurlijk is een verleden belangrijk om te begrijpen wat iemand heeft doorgemaakt, alleen zit in het verleden niet de oplossing. Mijn cliënt gebruikt deze middelen nu niet meer en heeft alleen nog te kampen met een wietverslaving. Deze organisatie heeft zich voorgedaan als een organisatie die activiteiten biedt met een gering medicatiegebruik voor behandelingen, alleen heb ik dit als heel anders ervaren. In het intakegesprek begon de psycholoog al over verschillende vormen van medicatie die betrekking hebben op zijn behandelingstraject. Een behandelingstraject klinkt al alsof iemand ten einde raad is en dit is mijn inziens niet van toepassing op mijn cliënt die ik begeleid. Het is opvallend dat verslavingen hier in Peru worden opgelost door middel van een pilletje. Ik vind het belangrijk dat mijn cliënten zelf leren nadenken en dat hun brein de macht biedt om over problemen heen te komen in plaats van medicijnen. Ik merkte dat mijn cliënt zich totaal niet op zijn gemak voelde tijdens dit intakegesprek en na het intakegesprek heb ik nog een anderhalf uur met hem geproken. We hebben besloten om zelf een plan op te stellen om van zijn verslaving af te komen zonder medicatie. Ik ken mijn cliënt inmiddels 2,5 maand en mijn inziens hoeft een wietverslaving niet met medicatie opgelost te worden, want deze cliënt heeft geen verschijnselen van psychische stoornissen. Zoals ik eerder vermelde, vind ik het belangrijk om mijn cliënten zelf te laten nadenken. Toen wij een plan gingen opstellen om van zijn verslaving af te komen, kwamen er in het begin geen ideeën los van de grond. Zelfvertrouwen is ontzettend belangrijk om het zelfoplossend vermogen te stimuleren. Ik heb hem in een voorstelling gebracht waarin hij zijn verslaving had overwonnen en vanuit dit kader hebben we een plan opgesteld. Ik heb een vraag aan hem gesteld dat zijn beste vriend nu een verslaving heeft en wat voor adviezen hij zou geven aan deze vriend om van zijn verslaving af te komen. Toen ik deze vraag stelde, hadden we eindelijk een gesprek. Ik ben nu het plan aan het opstellen waarin hij een goede dagbesteding krijgt met sport en support, maar ook waarin hij zijn banden met zijn moeder kan aanhalen. Hij gaf namelijk als motivatie op dat hij een voorbeeld wil zijn voor zijn broertjes, alleen is het contact met zijn moeder niet erg goed, wat niet betekend dat er geen kans is op verbetering. Dit plan ben ik nu aan het ontwikkelen en wil ik in het nieuwe jaar gaan lanceren.
Alles hangt en staat verder met communicatie. Bij dezelfde cliënt speelt dit een belangrijke rol in zijn relatie met zijn vriendin. In deze relatie komen momenten voor waarin agressie een rol speelt. De onderliggende oorzaak is een defect communicatiepatroon waarin onderliggende wensen niet worden gesignaleerd. Als deze cliënt een klap uitdeelt aan zijn vriendin, dan heeft hij een behoefte die daaronder ten grondslag ligt dat hij moeilijk vindt om te communiceren. Ik heb in de 2,5 maand dat ik dit koppel ken gemerkt dat een veel onderliggende problemen liggen in hun communicatiepatronen. Ik heb meerdere malen geprobeerd om hen in de situatie te brengen om met elkaar te communiceren, maar voor beiden was dit erg lastig en eindigde dikwijls in een hevige ruzie. Ik ben de afgelopen tijd bezig geweest met een reader genaamd 'oplossingsgericht werken' waarin handige thema's staan om met dit soort problematiek om te gaan.
De zogenaamde 'Write-Read-Burn-task' heeft erg geholpen om het contact tussen dit koppel te verbeteren. Op de middag dat ik op huisbezoek kwam, was er een hevige ruzie tussen dit koppel. Ruim 2 uur later stonden ze hand in hand met een glimlach. De write-read-burn-task heeft dit verwezenlijkt in deze twee uur. Ik ben eerst apart met de cliënten gaan zitten om over hun problemen te spreken en heb hun een brief laten opstellen met de huidige situatie, een geluksmoment uit het verleden waarin er een goede relatiesfeer was en daaraan gekoppeld een concrete wens wat zij van de ander nodig hebben om verder te kunnen. Beide cliënten hebben deze brief van elkaar gelezen en daarna is het gelukt om hen samen in één situatie te brengen waarin zij de brieven aan elkaar voorlazen. Zeker bij het meisje van dit koppel kwamen er heftige emoties los en dit was erg goed om te zien. Naderhand heb ik de brieven gepakt en met mijn aansteker deze brieven in brand gestoken. Beide cliënten zeiden toen: 'Profesor, que pasa!?'. Ze stonden er verbaasd van toen ik deze brieven in brand had gestoken. Dit had natuurlijk een reden en ik heb hen uitgelegd dat als er niet gecommuniceerd wordt in een relatie dit kan eindigen in een brand waarin een relatie een einde kan krijgen. Ik denk dat dit heeft meest succesvolle moment is geweest tot nu toe in de drie maanden dat ik stage heb gelopen. Voor het eerst ging ik met een lekker gevoel naar huis toe waarin iets gelukt was.
En juist hier ben ik veel tegenaan gelopen de afgelopen drie maanden, niet alleen voor mijzelf, maar ook voor mijn cliënten onderling. Ik heb altijd hoge doelen voor mijzelf opgesteld waardoor je het jezelf erg lastig kan maken. Ik was mij hiervan niet altijd erg bewust en hierdoor heeft dit ook invloed gehad om het cliëntcontact doordat doelen te hoog werden opgesteld (dit klinkt heel logisch, maar dit moet je ervaren met de doelgroep om dit echt te kunnen begrijpen). Door doelen klein te houden werk je tegelijkertijd aan je geduld. Dit begrip is erg nieuw voor mij, maar beetje bij beetje begin ik steeds geduldiger te worden en ik merk dat dit een positief effect heeft op mijn stage. Drie waarden hebben nu betekenis voor mij gekregen: geduld, vertrouwen en doorzettingsvermogen. Met deze waarden hangt en staat deze stage en ik ben blij dat ik dit redelijk vroeg in mijn stage heb ingezien.
Van de vier cliënten die ik begeleid, kan ik zeggen dat het contact met het cliëntkoppel goed is. Het vertrouwen is gecreëerd en dit is de basis voor een goed hulpverleningscontact. Met de andere twee cliënten loopt het contact vrijwel niet of nauwelijks. Eén jongen die ik begeleid zat in de dagopvang, alleen kan ik ook goed begrijpen waarom hij is weggelopen. Deze jongen is enorm gesteld op zijn vrijheid en ziet dat zijn leeftijdsgenoten dit wel hebben. Hij voelde zich hierdoor opgesloten in Los Cachorros en heeft een anderhalve week voor zijn examens een camera gestolen van een klasgenoot en is er daarna vandoor gegaan. Deze camera heeft hij verkocht en van dit geld heeft hij genoten van zijn vrijheid. Ik hoef hier volgens mij niet veel aan te te voegen om het begrijpelijk te maken wat hij met dit geld heeft gedaan. Via Facebook heb ik nog contact met hem en één keer kwam ik hem toevallig op straat tegen en heb ik een gesprek met hem gevoerd. Ik ben benieuwd wat dit verder gaat brengen, want het gesprek leverde niet veel op. Ik zit met hem nog in de fase om zijn vertrouwen te winnen en hier ga ik mij eerst op focussen voordat ik verder met hem aan de slag ga.
Met de andere cliënt die ik begeleid, had ik aardig wat afspraken gepland staan om een gesprek te hebben, alleen kwam hij telkens niet opdagen. Met hem moet ik min of meer nog beginnen, alleen heb ik wel een plan om dit op te pakken. Hij slaapt 's nachts in de nachtopvang en 's avonds voor het slapen wil ik mijn gesprekken met hem in gaan plannen. Op deze manier kan hij er niet onderuit. Dit is een jongen die behoefte heeft om aan zijn zelfbeeld te werken, alleen is het heel belangrijk om zijn vertrouwen te winnen.
Zoals je misschien kunt begrijpen, is dit zeker geen gemakkelijke stage. Hier was ik van te voren ook op berekend en je leert hier veel van. Buiten de cliëntcontacten voer ik ook mijn taken uit binnen Area Social. Ik ben nog steeds bezig om de verschillende instanties te leren kennen en soms loopt dit nogal chaotisch. Iedere dag ben ik nog lerende in de Spaanse taal, alleen spreek ik dit nu al redelijk vloeiend en gaat dit erg goed. Ook merk je iedere dag de cultuurverschillen dat dit werk lastig maakt. Ik ben blij dat Peru veel mooie landschappen te bieden heeft om lekker tot rust te komen. Die rust vind ik erg belangrijk om weer verder te kunnen bij Los Cachorros. Soms krijg ik het idee dat mensen denken dat ik hier in Peru alleen maar een feestje aan het bouwen ben. Dit zie ik aan reacties die binnen komen via Facebook. Het is van de buitenkant erg makkelijk oordelen doordat er enkel een beeld wordt geschetst van de leuke momenten die ik hier beleef. Als je in mijn schoenen zou staan, dan zouden veel mensen precies hetzelfde doen en dit lijkt mij niet meer dan gezond. Ik trek mij hierdoor ook niks aan van wat mensen hiervan denken. Op dit soort publieke reacties ga ik ook niet in. Als je echt wilt dat dit soort reacties effect hebben, stuur dan een privébericht. Mijn Facebook heeft verder niet veel te maken met Los Cachorros, daarvoor heb ik juist deze blog. Ik hoop dat dit verschil duidelijk is.
De pannenkoekenactie voor Los Cachorros was een ontzettend succes en dit heeft een mooi bedrag van 1500 euro opgeleverd. De eerste helft van dit geld is overgemaakt aan de organisatie om deze van hun primaire kosten te voorzien, zoals het pand, personeel, website etc. De overige 750 euro kan ik besteden binnen Los Cachorros. Ik had het idee om een deel van dit geld te investeren in zwemlessen, alleen is dit al vrijwel kosteloos en kunnen al aardig wat jongeren zwemmen. Wel is er een leeshoek ingericht bij Los Cachorros en kan een deel van dit geld gebruikt worden voor stripboeken. Deze blog onderhoud ik ook om te laten zien wat er met het sponsorgeld gebeurt, alleen heb ik tot op heden nog geen concrete ideeën . Wel wordt er in 2015 een nieuwe permanente opvang geïntroduceerd en kan er geld gebruikt worden om dit leuk in te richten.
Tot zover mijn blogbericht.
Ik wens jullie allemaal een prettige jaarwisseling en een heel gelukkig en gezond 2015! Ik heb in 2014 mijn droom waar kunnen maken en dit ga ik voortzetten in 2015!
Groet Michiel
-
29 December 2014 - 19:49
Angela Van Der Velde:
Mooi verhaal Michiel! Je kan bijna wel een boek schrijven met deze lappen tekst :) Zie je in augustus haha -
29 December 2014 - 19:52
Hennerieke:
Mooi om te lezen wat je daar allemaal doet!
Heel herkenbaar die frustraties grrrr...
De succesjes die soms misschien klein voelen zijn al zoveel groter dan deze jongeren gewend zijn. Keep up the good work!!!
Abrazo desde Groningen ;-) -
29 December 2014 - 20:29
Lisanne:
'Ik trek mij hierdoor ook niks aan van wat mensen hiervan denken'. Daarmee raak je precies de kern van het probleem. Het is niet meer dan terecht dat sponsoren zich afvragen wat er met hun geld gebeurt. Het gebrek aan transparantie van jouw kant maakt dat mensen aan je goede bedoelingen beginnen te twijfelen. Ik hoop dat er snel duidelijkheid komt over de bestemming. In ieder geval goed om te lezen dat je er mee bezig bent!
Daarnaast begrijp ik dat je op Facebook ook de leuke dingen naast je stage wilt delen. Dat lijkt me niet meer dan normaal. Alleen kun je daar ook te ver in gaan. Bedenk dat niet iedereen zit te wachten op foto's die eigenlijk thuis horen in je privécollectie. Ook potentiële werkgevers kijken mee. Dergelijke foto's dragen niet echt bij aan je geloofwaardigheid. Iets om rekening mee te houden.
Tot zover de wijze lessen ;) Ben benieuwd naar het volgende verslag. Fijne jaarwisseling alvast!
Groet,
Lisanne -
29 December 2014 - 21:09
Michiel Buijsse:
Natuurlijk is het niet meer dan normaal dat sponsoren zich afvragen wat er met hun geld gebeurt, alleen moet jij ook beseffen dat ik nog geen drie maanden aan de slag ben voor Los Cachorros. En dat er 'snel' duidelijkheid komt wat er met het sponsorgeld gebeurt, daar kan ik op dit moment nog niks over zeggen, omdat ik nog geen concrete ideeën heb op dit moment. Het kost tijd om een organisatie, doelgroep en land te leren kennen. Het is vooral van belang dat het sponsorgeld een goede bestemming krijgt, maar een goede bestemming hoeft nog niet altijd de snelste te zijn. Tot half juli loop ik stage en ik wil dat dit geld goed besteed gaat worden. Ik neem hiervoor ook de tijd. Zoals je hebt kunnen lezen komt er een nieuwe permanente opvang, de ideeën hiervan moeten nog uitgewerkt worden omdat dit een heel nieuw concept is. Dit kun jij interpreteren als een gebrek aan transparantie, ik zie dit anders. Heel makkelijk om dit van deze kant te belichten, ik raad je aan om dit eens een maandje mee te draaien hier en dan wordt jouw kijk hierop wel anders Lisanne.
Bedankt voor deze 'wijze lessen'. Ik weet zelf gelukkig wel beter. -
29 December 2014 - 22:13
Hilde:
Hoi Michiel,
Fijn om te lezen wat je allemaal aan het doen bent. Ook ik had mijn twijfels toen ik al jouw Facebook-berichten zag. Het is niet zo dat ik dit jou niet gun, maar aangezien ik hard werk voor mijn geld en ik het graag voor dit project over heb (en alle anderen die jouw financieel of praktisch ondersteunen), is het fijn om nu toch nog te lezen waar het allemaal heen gaat. Blijft dat het belangrijk is om goed te communiceren wat je aan het doen bent, juist aan de mensen die dit mogelijk hebben gemaakt. Toen ik zelf in Kenia zat in februari, merkte ik dat mensen die om je geven en/of je financieel steunen, willen weten hoe het met je gaat. Niet om je te controleren, wel omdat mensen benieuwd zijn hoe het met je doelen en met jou gaat.
Veel plezier en zet 'm op!
Groetjes, Hilde -
29 December 2014 - 23:02
Lisanne:
Tja, jij weet het constant beter. Dat maakt het communiceren met jou ook zo lastig. Met het gebrek aan transparantie bedoelde ik de afgelopen drie maanden. Deze blog heeft wel het een en ander verduidelijkt. Verder sluit ik me aan bij de reactie van Hilde. -
29 December 2014 - 23:44
Ilse:
Jammer dat ik geen 'vind in leuks' uit kan delen.
Die hebben de reacties van Hilde en Lisanne zeker verdiend!
Ik vind het wel heel interessant om te lezen hoe je met zulke problematieken omgaat.
Hopelijk leer je de komende maanden net zoveel als de afgelopen periode.
Liefs Ilse -
30 December 2014 - 10:48
Harry En Annet:
Hoi Michiel,
Bedankt voor je verslag. Heel interessant om het te lezen.
Een fijne jaarwisseling en voor 2015 alle goeds!
Groetjes,
Harry en Annet -
30 December 2014 - 13:56
Jan En Ine:
Michiel, fijn dat je zo'n uitgebreid verslag scheef. Wij vinden het altijd interessant om te horen hoe stages verlopen en wat de student ervan leert. Stages gaan met vallen en opstaan, vaak ben je heel idealistisch maar de praktijk is anders dan jij denkt.
Michiel maak er wat van zodat de jeugd in jouw stage een beter toekomst krijgen.
Wij wensen je een gelukkig 2015 en hopen dat je op te starten projecten succesvol zijn.
Groeten Jan en Ine -
30 December 2014 - 22:44
Oom Frans:
hoi michiel
- ik vind het fijn dat jij zo onbevangen en open deelt over jezelf daar in peru
- dankjewel daarvoor
hartelijke groet en een fijn nieuwjaar tweeduizendvijftien gewenst
ook van betty
-
06 Januari 2015 - 22:47
Robin:
Lieve Michiel,
wat fijn om te lezen dat je het daar zo naar je zin hebt. Pryscilla ziet er uit als een goede meid, hopelijk houdt ze je een beetje in de gaten daar nu dat Angela en ik dat niet kunnen doen.. Als je aankomende zomer maar wel terug komt naar Nederland, want in 2016 moet je je absoluut weer aan de zwarte cross crew voegen.
Nu komen grootmoederstips van Robin, is dat niet leuk? Vat het alsjeblieft niet betweterig op, maar misschien is het een slim idee om het zo aan te pakken. Aangezien ik zelf bezig ben met mijn reis naar Nepal ben ik ook druk met kijken hoe ik dingen ga aanpakken, ook al vertrek ik dit jaar nog niet, goede voorbereiding scheelt de helft. De manier waarop mensen hier reageren is erg jammer, dat mensen nieuwsgierig zijn is uiteraard logisch, maar laat het vooral aan hen, als zij het zo uiten moet je gewoon kijken naar de kern ervan. Is het misschien een idee om een site te maken speciaal voor je stage? Die wil ik wel voor je maken. (dat kan ik namelijk, natuur talentje) dat je daar verhalen over je stage op zet en misschien wat foto's? Dat je daar kan vertellen wat je opties zijn voor het sponsorgeld, misschien wel meerdere ideeën voorstelt en dat je sponsors mee kunnen denken en kiezen uit de ideeën die jij voorstelt.
Dan kan je deze site gebruiken voor alle mooie verhalen die je mee maakt buiten je stage om, want uiteraard zijn we daar ook enorm benieuwd naar!
Lieve Michiel, hou je taai daar. En laten we voorop stellen: iedereen die jou kent weet dat je daar heen bent om stage te lopen, dus dat ze twijfelen is eigenlijk niet nodig. Mocht je niet stagelopen zou je school allang ingegrepen hebben. (slim hè?)
Dikke knuffel! -
06 Januari 2015 - 23:18
Michiel:
Hey Robin,
Bedankt voor je reactie! Ik neem contact met je op! :)
Kom een keertje langs hier, dit overtreft de zwarte cross! :)
Veel liefs!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
